De zomervakantie staat voor de meesten weer voor de deur en ik zie het om mij heen alweer gebeuren. De vakantie is iets waar we vaak al lang naar uit kijken, maar voor die tijd lijkt het wel alsof alles nog even in een versnelling komt. Er moet nog zoveel voor de vakantie. Allerlei projecten die nog éven af moeten, nog éven dat ene klusje wat niet kan wachten, alvast een beetje vooruit werken voor ná de vakantie, want anders heb je daarna zoveel te doen en zo nog veel meer deadlines. En vergeet ook niet dat er nog een heel lijstje thuis af te werken is voor je weg kan. Want ja, je wilt toch wel met een schone auto op pad, het huis schrob je ook nog even van boven tot onder (want is wel zo lekker thuiskomen), de bedden lekker fris opgemaakt en dan is er nog het boodschappenlijstje. Vergeet je de zonnebrand niet? En die koffers die gepakt moeten worden. Maar dan is het eindelijk zo ver en stap je in de auto (of vliegtuig of...). Zo, dan kan de vakantie eindelijk écht beginnen. En ken je dat, dat je dan de eerste dagen helemaal kapot bent? Of misschien zelfs wel ziek wordt? En dat je die eerste dagen van je vakantie helemaal nog niet leuk mee kan doen? Herkenbaar, toch?
Mijn ideale vakantie is het avontuur opzoeken. Dat begint al bij de voorbereiding en ik kan niet wachten tot het zover is. Mijn favoriete plek om naar toe te gaan is Azië en dan het liefste de nog een beetje de onontdekte plekjes (al wordt dat steeds lastiger). Ik hou van de mensen daar. De manier hoe zij in het leven staan, de contrasten, de tevredenheid, de aandacht voor elkaar en vaak die oneindige glimlach en hoe zij vaak nog dichtbij de natuur staan. En ik hou van de ruigheid, van de natuur, het vele groen en natuurlijk ook het lekkere eten. Onze eerste ervaring met Azië was naar Vietnam in 2011 en ik weet nog goed dat wij allebei verdwaasd rondliepen de eerste dag in Hanoi. Je voelde de vochtige warmte op je huid prikken. Nog wat suf en in de war door het tijdsverschil liepen wij de straat op en wat een beleving was dat. De weet-ik-hoe-veel scooters krioelend door de straten en al die geuren van eten, vuil en uitlaatgassen die je zintuigen prikkelen. Wat een beleving. En na een bizarre treinrit aankomen in het andere Vietnam. De rijstvelden van Sapa. Daar leerde ik dat er meer kleuren groen zijn dan dat ik voor mogelijk kon houden. De rust, de stilte, het één zijn met de natuur. En die was overweldigend. Vietnam bleef ons verbazen in de drie weken die volgden en onze liefde voor Azië was geboren.
Hoe gaaf onze reizen ook zijn, ik was wel vaak ziek de tweede dag. En daar had ik dan allerlei excuses voor waardoor dat kwam:
"Ja dat komt door de jetlag"
"De warmte moet ik nog even aan wennen"
"Dat eten is toch anders hier hè, moet ik gewoon even aan wennen"
"Ik heb gewoon te weinig gedronken, daardoor heb ik nu erge hoofdpijn"
.........
Inmiddels weet ik wel beter. Tot een jaar terug zat ook ik vol in die ratrace. Wij gaan altijd buiten de schoolvakanties weg en dan is het vaak nog drukker dan in de zomerperiode. Dus hup, nog wat extra uurtjes er tegenaan en zorgen dat alles geregeld is voordat ik wegging. Nog wat extra werk in het project doen zodat de anderen verder kunnen en zorgen dat alle klusjes die er nog lagen toch nog voor de vakantie weggewerkt zijn. Overdrachtsdocument nog even bijwerken en toch op de laatste avond tussen het inpakken door de laatste mails beantwoorden. Kapot was ik als ik neerplofte in het vliegtuig. Voordeel is dat je daar dan ook echt niks meer kunt doen dan films kijken, lezen en slapen. Meer puf had ik vaak ook niet meer. En dan kom je aan in die compleet andere wereld en wordt je lijf echt even door elkaar geschut. Niet gek natuurlijk dat ik ziek werd. Al die extra prikkels kon mijn lijf gewoonweg niet meer verwerken.
Hoe anders is het nu. Hoe bewuster ik werd van mijn eigen persoonlijke proces het afgelopen jaar, hoe meer ik mij realiseerde dat ik heel ongezond bezig was. Naarmate de tijd vorderde kwam het besef dat mijn lichaam al langere tijd vertelde dat ik eigenlijk niet goed bezig was. Altijd maar moe, prikkelbaar, kort lontje, "zomaar" tegen iemand uit kunnen vallen, continu "aan" staan en je alsmaar opgejaagd voelen. Dan maar weer een weekje vakantie om op te laden (wat nooit helemaal lukte) en dan binnen een paar dagen weer terug bij "af" zijn. Alsof ik niet was weggeweest. De ratrace had het weer gewonnen.
Toen ik afstand kon creëren kwam de mogelijkheid om te reflecteren en tot inzichten te komen. Door veel tijd door te brengen bij de paarden kon ik de balans weer terugvinden. Zij vertelden mij dat het oké is om te vertragen en te rusten. Zij hielden die spiegel voor en hielpen mij weer de ontspanning te vinden die zo hard nodig was. Met mijn hart werken in plaats van hard werken. Vanuit die ontspanning trok de mist uit mijn hoofd op en kon ik weer helder zien waar ik stond, maar vooral ook waar ik naar toe wilde. En kwam ik weer dichtbij mijzelf.
Hoe fijn zou het zijn om:
- weer meer rust en ontspanning te ervaren in je hoofd, je lijf en je dagelijkse leven
- een gezonde balans te krijgen en vooral ook om te leren deze te behouden in de dagelijkse hectiek
- meer energie over te houden aan het einde van de dag
- en dat dit ook een blijvend is
- misschien zelfs wel een burn out te voorkomen
Zou jij dit ook willen leren?
En ben je bereid het nu anders te gaan doen?
Stel je eens voor dat jij de volgende vakantie vol energie kan starten, je er écht kan zijn voor je gezin, zonder ziek te worden en je volop kan genieten vanaf dag één en er zo een onvergetelijke vakantie van kan maken.
Hoe fijn zou dat zijn?
Samen met de paarden kan ik jou helpen je balans weer terug te vinden. Nieuwsgierig geworden?